توافقات سه جانبه برای گسترش همکاری‌ها در تأمین زیرساخت‌های مورد نیاز کریدور شمال- جنوب، حمل و نقل ریلی و ارتباطات و همین طور همکاری مشترک در انتقال انرژی و اتصال خطوط انرژی سه کشور، سرمایه گذاری مشترک در میادین نفتی، تأکید بر همکاری در حوزه دریای خزر و حل و فصل مناقشات منطقه‌ای از طریق گفت‌وگوهای صلح‌آمیز و نیز موضوع مبارزه با تروریسم مهم‌ترین مسائلی بودند که پیرو مذاکرات انجام شده در باکو پیگیری شدند.
توافق برای تکمیل بخش‌های نیازمند ریل گذاری از پروژه حمل و نقل ریلی که قرار است از سن پطرزبورگ به مسکو و سپس به ترتیب به باکو، آستارا، رشت، قزوین و تهران و در نهایت به بندرعباس برسد و با حمل و نقل دریایی زیرساخت مورد نیاز جابه جایی کالا در کشورهای مسیر از هند تا اروپا را فراهم آورد. همچنین طرح بحث یکسان سازی استانداردهای سه کشور و ایجاد کریدور سبز گمرکی در راستای همکاری سه کشور برای تأمین مواد غذایی و انتقال کالا و نهایتاً هم بحث توسعه همکاری‌های بانکی و مبادلات با پول ملی از جمله مواردی بود که در گفت‌وگوهای تهران مطرح شد. ایجاد صندوق سرمایه گذاری مشترک سه جانبه برای تأمین مالی طرح‌های مختلف در سه کشور نیز نکته جدید دیگری بود که از روند رو به پیش همکاری سه‌جانبه‌ای که پایه‌گذاری شده است حکایت داشت.
جدا از توافقاتی که به صورت سه جانبه انجام شد، نشست‌های دوجانبه رؤسای جمهوری دو کشور با رئیس جمهوری ایران و بویژه دیدار مقامات روسیه و جمهوری آذربایجان با مقام معظم رهبری را می‌توان حائز اهمیت ویژه دانست.
خاصه آنکه ملاقات ولادیمیر پوتین با مقام معظم رهبری در شرایطی انجام شد که همکاری‌های دو کشور در سوریه اثربخش بوده و علاوه بر پاکسازی بخش‌های مهمی از خاک سوریه از گروه‌های تروریستی به ایجاد ثبات بیشتر برای دولت سوریه انجامیده است. اما دقیقاً در همین زمان این سؤال در محافل رسانه‌ای و سیاسی مطرح بود که آینده همکاری ایران و روسیه در سوریه و در خاورمیانه چه خواهد بود؟ روابط و مذاکرات مسکو با امریکا، ترکیه، رژیم اسرائیل، دولت‌های عربی و همین طور گروه‌های مخالف دولت مرکزی سوریه این نگرانی را در محافل سیاسی ایجاد کرده بود که ممکن است روسیه باوجود همکاری پنج ساله با ایران در صحنه عملیات میدانی سوریه، در پشت میز مذاکرات برای تعیین آینده سوریه با طرف‌های غربی و عربی اش منافع ایران را نادیده بگیرد.
اما شاهد آن بودیم که رئیس جمهوری روسیه در دیدار با رهبری و رئیس جمهوری ایران بر ادامه یافتن همکاری مسکو – تهران تا به نتیجه رسیدن وضعیت سوریه و شکل دهی به آینده آن تأکید کرد و به نوعی این اطمینان را ایجاد کرد که ایران نباید نگران آینده مسائلی باشد که در صحنه سیاسی در جریان است.
این اظهارات در شرایطی که می دانیم کانال‌های ارتباطی دیگر بازیگران منطقه از جمله عربستان، قطر، ترکیه، اسرائیل و حتی مخالفین بشار اسد با مسکو همیشه فعال است، یکی از وجوه بسیار مهم دیدارها و مذاکراتی است که روز چهارشنبه میان مقامات عالی دو کشور ایران و روسیه انجام شد و نشان داد برای گسترش همکاری‌های ایران و روسیه که پس از روی کار آمدن پوتین در روسیه در سال 1390 و سپس روحانی در سال 1392 به تدریج گسترش پیدا کرده و بعد از توافق هسته‌ای روند رو به رشدی یافت مانعی وجود ندارد.
در عین حال باید دقت کرد که عملگرایی، بازی درون سیستمی بین‌المللی، بازی بزرگ (باور به نقش اساسی قدرت‌های بزرگ بین‌المللی)، و موازنه‌گرایی منطقه‌ای (از جمله در خاورمیانه) از اصول سیاست خارجی روسیه هستند و همکاری‌های ما با روس‌ها باید با لحاظ این موضوعات دنبال شود و جمهوری اسلامی نیز بایستی تعادل، چند سو نگری و موازنه‌گرایی بین المللی را همواره در چشم‌انداز روابط خارجی خود در نظر بگیرد.